Σας καλωσορίζουμε στο blog του Σχολείου μας.

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικο δέντρο - Η ιστορία

Το δένδρο που στολίζουμε τα Χριστούγεννα είναι ένα έθιμο που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και σίγουρα πριν από τη γέννηση του Χριστού. 
Οι Ρωμαίοι, στη γιορτή που γινόταν προς τιμήν του Κρόνου, γέμιζαν τα σπίτια τους με πράσινα κλαδιά δέντρων. 
Οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν κλαδιά αειθαλών δέντρων για να τιμήσουν τα καλά πνεύματα, που θα έφερναν τον ήλιο και το φως στον σκοτεινό βορρά. 
Στην Αγγλία και τη Γαλλία, οι δρυΐδες προκειμένου να γίνει η γη εύφορη, τιμούσαν τους θεούς, στολίζονταν με κεριά και καρπούς, τα δέντρα και κυρίως τις βελανιδιές. Τα δέντρα που χρησιμοποιούνταν δεν ήταν απαραιτήτως έλατα, αλλά διάφορα είδη, ανάλογα με την κάθε περιοχή.... 

Το έλατο ως χριστουγεννιάτικο δέντρο 
Η ταύτιση του έλατου με το χριστουγεννιάτικο δέντρο έγινε από τον Άγγλο μοναχό, τον Βονιφάτιο, ο οποίος κήρυττε τον λόγο του θεού στη Γερμανία. Ο μοναχός για να μπορέσει να εξηγήσει στους απλούς ανθρώπους τη σχέση της Αγίας Τριάδας, χρησιμοποιούσε το έλατο, λόγω του τριγωνικού σχήματος του. Υπάρχει και ένας θρύλος που θέλει τον μοναχό να πριονίζει μια βελανιδιά, στην προσπάθειά του να εκχριστιανίσει τους κατοίκους της Φριζίας. Την ώρα που πριόνιζε τη βελανιδιά, ένας δυνατός άνεμος, που θεωρήθηκε «θαύμα» την ξερίζωσε. Στη θέση της φύτρωσε ένα έλατο, το οποίο θεωρήθηκε θαυματουργό και ευλογημένο. Έτσι το έλατο απέκτησε ένα θρησκευτικό συμβολισμό και αντικατέστησε τη βελανιδιά, που χρησιμοποιούσαν ως τότε οι παγανιστές....

Το στόλισμα του δέντρου 
Το στόλισμα του δέντρου ξεκίνησε από τον ιερέα Λούθηρο που ίδρυσε και την προτεσταντική εκκλησία. Η επικρατέστερη ιστορία σύμφωνα με τους μελετητές, είναι ότι ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ο Λούθηρος, την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του είδε το φως των αστεριών να τρεμοπαίζει ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων που κουνούσε ο αέρας και η εικόνα του άρεσε πάρα πολύ. Έτσι σκέφτηκε να τη μεταφέρει στο σπίτι για να δώσει χαρά στα παιδιά του. Έκοψε ένα έλατο και προσεκτικά τοποθέτησε κεράκια, τα οποία άναψε για να μιμηθεί το φως των αστεριών, που του είχε τραβήξει την προσοχή. Γι΄ αυτό η Γερμανία, που ήταν η πατρίδα του Λούθηρου, θεωρείται και «πατρίδα» του χριστουγεννιάτικου δέντρου.... 
Το πρώτο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, του οποίου η μορφή έμοιαζε με τη σημερινή, εμφανίστηκε στην περιοχή της Αλσατίας στις αρχές του 1500. Τα πρώτα χρόνια τα δέντρα, που δεν ήταν δυνατόν να έχουν συνέχεια αναμμένα κεράκια, στολίζονταν με φαγώσιμα, είδη ρουχισμού και άλλα χρήσιμα πράγματα, που λειτουργούσαν και ως χριστουγεννιάτικα δώρα. Αργότερα άρχισαν να διακοσμούνται με μπάλες, παιχνίδια και γιρλάντες. Τα πρώτα ηλεκτρικά λαμπάκια χρησιμοποιήθηκαν όταν το έθιμο έφθασε στην Αμερική.... 

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Ελλάδα 
Στην ναυτική Ελλάδα για πολλά χρόνια στόλιζαν ένα καράβι, που για πολλούς συμβόλιζε την καινούρια πλεύση στη ζωή των ανθρώπων. Το πρώτο χριστουγεννιάτικο έλατο ήρθε στη χώρα μαζί με την πρώτη βασιλική οικογένεια του Βαυαρού Όθωνα.... 
Οι Βαυαροί ακόλουθοι του νεαρού βασιλιά έφεραν μαζί τους το έθιμο για να νιώθουν σαν το σπίτι τους. Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίστηκε στην Ελλάδα ήταν στα βασιλικά ανάκτορα του Ναυπλίου και αργότερα στην Αθήνα, από όπου άρχισε να διαδίδεται. Αρχικά με αργούς ρυθμούς, αλλά τελικά καθιερώθηκε.... 

Πηγή:http://www.mixanitouxronou.gr/

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Τι έτρωγαν οι Έλληνες εκατοντάδες χρόνια πριν τη Γέννηση του Χριστού;

Το σουβλάκι κατάγεται από το Αιγαίο και το έψηναν σε καλαμάκια στη Σαντορίνη πριν από 6.500 χρόνια! Περιζήτητη λιχουδιά ήταν ο γάρος, μια εκλεκτή σάλτσα από ψάρια που εξυμνούσε ο Σοφοκλής και ο Πλάτωνας... 

Τι έτρωγαν οι Έλληνες το 1.600 π.Χ.; Ο αρχαιολόγος Χρίστος Ντούμας άφησε για λίγο στην άκρη τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο Ακρωτήρι της Θήρας και μίλησε για τις νοστιμιές που απολάμβαναν οι πρόγονοί μας πριν από 3.500 χρόνια. Η απολαυστική κουβέντα έγινε τον Μάιο του 2014 με την Ευάννα Βενάρδου στην Ελευθεροτυπία:... 
«Βρήκαμε πολλά κατάλοιπα καρπών, μέσα σε δοχεία που φυλάσσονταν στα σπίτια. Καθώς έπεσε η τέφρα απανθρακώθηκαν και έτσι διατηρήθηκαν», εξηγεί ο Χρ. Ντούμας. «Οι καρποί αυτοί ήταν προϊόντα καλλιεργειών -γι” αυτό και έχουμε γνώσεις για τις καλλιέργειες εκείνης της εποχής. Βρήκαμε φάβα, φακές, κριθάρι-, σε ένα μάλιστα πιθάρι γεμάτο τέφρα βρήκαμε αποτυπώματα αμυγδάλων. Εντοπίσαμε επίσης πολλά κουκούτσια ελιών θρυμματισμένα, άρα μιλάμε για παραγωγή λαδιού. Βρήκαμε και ένα πιθάρι με σαλιγκάρια, αν και τα συγκεκριμένα ήταν εισαγωγής! Επρόκειτο για κρητικά σαλιγκάρια». Βρήκαν όμως και πάρα πολλούς σπόρους από σύκα: «Αυτή ήταν η ζάχαρή τους. Και βέβαια, το σύκο ήταν το καθαρτικό τους!» (χαμογελάει).... 
Βρήκατε και υπολείμματα ψαριού; «Μέσα σε πιθάρια εντοπίσαμε αποξηραμένα ψάρια και κόκαλα ψαριών. Μάλιστα, καθώς σκάβαμε σε βαθιά στρώματα για τα θεμέλια των στύλων του στεγάστρου, βρήκαμε γάρον (garum κατά τους Ρωμαίους). Πρόκειται για μια πάστα από ψάρι, λιχουδιά για τους Ρωμαίους. Η αριστοκρατία απολάμβανε το καλύτερο μέρος του ψαριού, ενώ η «πλέμπα» και ο στρατός χρησιμοποιούσαν τα κεφάλια, τις ουρές, τα πτερύγια. Βρήκαμε ένα τέτοιο πιθαράκι και επρόκειτο για σημαντική ανακάλυψη μιας και απέδειξε ότι 1.500 χρόνια πριν τους Ρωμαίους, το έφτιαχναν στη Θήρα. Είναι βέβαια χαρακτηριστικό ενός λαού που ζει με και από τη θάλασσα…» Η πιο σπάνια, όμως, λιχουδιά ήταν ο γάρος, μια εκλεκτή σάλτσα που εξυμνούσε ο Σοφοκλής, ο Πλάτωνας και ο Πλίνιος από εντόσθια ψαριών και μικρά ψάρια (σαρδέλες, αθερίνες) που παστώνονταν σε χοντρό αλάτι και απλώνονταν στον ήλιο 2-3 μήνες. Το παχύρευστο υγρό που έπαιρναν από το σούρωμα αραιωνόταν με ελαιόλαδο, κρασί ή ξύδι και αποθηκευόταν στο γαράριον για σάλτσα. Σε ορισμένες περιοχές, μάλιστα, έφτιαχναν γάρο μόνο από συκώτι κολιού ενώ η αρχική συνταγή έδωσε την ιδέα για την σάλτσα αντζούγιας των Σικελών και την γουόστερ σος (Worcestershire sauce). – Κρέας έτρωγαν; «Βρήκαμε άφθονα κόκαλα από αιγοπρόβατα, που αποτελεί βασικό είδος κτηνοτροφίας και σήμερα στα νησιά, ελάχιστα βοοειδή (στα νησιά δεν μπορούν να εκθρέψουν μεγάλα ζώα) και πολύ λίγο κυνήγι (κουνέλια, αποδημητικά πουλιά). Βρήκαμε όμως πάρα πολλά κατάλοιπα από αχινούς, αχιβάδες, κυδώνια και άλλα παρεμφερή θαλασσινά». – Έχουμε ιδέα πώς τα μαγείρευαν ολ” αυτά; «Ξέρουμε πως είχαν τριποδικές χύτρες -που σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, έβραζαν. Γιαχνί πάντως δεν νομίζω πως έφτιαχναν, αφού δεν είχαν ντομάτες. Σήμερα μπορεί να μιλάμε για τα περίφημα σαντορινιά ντοματάκια, όμως οι ντομάτες μας ήρθαν από την Αμερική! Βρήκαμε επίσης ταψιά και φορητά τριποδικά φουρνάκια: φωτιά από πάνω, φωτιά από κάτω και ταψάκι με καπάκι και πορτούλα. Ένα είδος γάστρας με πόδια».... 

Τι σας εξέπληξε πιο πολύ από αυτά που ανακαλύψατε; «Οι Κρατευτές: πάνω τους έψηναν σουβλάκια. Είχαν εγκοπές αλλά και τρυπούλες για να κυκλοφορεί ο αέρας και να μην σβήνουν τα κάρβουνα. Ήταν πολύ εργονομικοί. Στην άκρη τους είχαν το σχήμα κεφαλής κριαριού. Και εξασφάλιζαν και ένα υγιεινό ψήσιμο, αφού το λίπος έπεφτε». ... 












Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr